اثر تزریق داخل صفاقی پروژسترون در موش های تازه متولد شده بر روی روند ایجاد کیندلینگ شیمیایی پس از بلوغ

چکیده زمینه و هدف: در افراد مستعد به صرع, کاهش مهار وابسته به گابا می تواند یکی از مکانیسم های ایجاد حملات تشنجی باشد. نورواسترویید های درونی همانند پروژسترون با اثر بر روی گیرنده های گابا a و افزایش هدایت یون کلر سبب مهار تشنج می گردند. با توجه به شیوع و عوارض حملات صرعی و اهمیت مهار آن ها, تحقیق حاضر به منظور بررسی تأثیر تزریق داخل صفاقی پروژسترون به موش های تازه متولد شده بر روی استعداد آن ها برای ایجاد کیندلینگ با پنتیلن تترازول انجام گرفت. روش بررسی: این تحقیق تجربی بر روی 32 موش نر و ماده ی تازه متولد شده ی نژاد ویستار(wistar) انجام گرفت. در این تحقیق موش ها به شکل تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند که عبارت بودند از: موش های ماده با تزریق پروژسترون, موش های نر با تزریق پروژسترون, موش های ماده با تزریق سزامویید و موش های نر با تزریق سزامویید. پروژسترون با غلظت 100 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن حیوان به موش های تازه متولد شده تزریق شد و60 روز پس از تزریق میزان استعداد آن ها برای کیندلینگ شیمیایی با تزریق پنتیلن تترازول مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که تزریق پروژسترون به موش های نر و ماده پس از تولد می تواند در دراز مدت استعداد ابتلا به کیندلینگ در موش های ماده را به شکل معنی داری افزایش دهد در حالی که بر روی استعداد ابتلا به کیندلینگ در موش های نر تأثیری ندارد. نتیجه گیری: تزریق پروژسترون در دراز مدت می تواند استعداد ابتلا به کیندلینگ را در موش های ماده افزایش دهد که این اثر بر خلاف اثرات کوتاه مدت آن است.